Een hele tijd geleden plaatste ik een bericht op Facebook over ‘positief opvoeden’… Met daarbij de belofte dat ik een blog hierover zou plaatsen. Haha! Nou dit heeft even wat tijd gekost zeg… Niet alleen omdat ik weinig tijd had (moeder, vriendin/bijna vrouw!, eigenaresse kinderopvang) maar vooral omdat het me niet lukte om de juiste woorden te vinden voor hoe ik tegen opvoeden aan kijk.
Vroeger was het simpel: je deed zo’n beetje wat je ouders deden en je kreeg advies van het consultatiebureau over hoe het hoorde. Maar net als met alles in deze tijd, is er overvloed. Overvloed in keuzes: Bewust ouderschap, Aware Parenting, Natuurlijk ouderschap, Attachment Parenting. De keuze is reuze in opvoedland. En eerlijk: een poos was ik mezelf kwijt in deze zoektocht.
Ik werd zelfs bang dat als ik een keer grenzen aan zou bieden bij mijn peuter (inmiddels is hij 6) hij meteen verpest zou zijn. Alles moest positief en ‘nee’ was een woord dat niet thuishoorde in de bewuste en natuurlijke opvoeding.
Op een gegeven moment was het merkbaar dat hij de grenzen behoorlijk ging opzoeken… Die kreeg hij te weinig en van daaruit ontstond vervelend gedrag.
Inmiddels volg ik nog steeds de natuur als leidraad in de opvoeding; we eten en leven gezond, besteden veel tijd in de natuur en spelen/werken met natuurlijke materialen. Wat ik serieuzer ben gaan nemen is de rol van natuurlijk leiderschap, het voorleven van bepaalde belangrijke normen en waarden zoals dankbaarheid, duidelijkheid verschaffen in bepaalde grenzen maar vooral: het invullen en aanvoelen van je eigen behoeftes.
Als ouder kun je je op een bepaald moment geïrriteerd voelen. Je hebt een slechte nacht gehad, het is druk op je werk, de kinderen zijn druk en doen precies niet wat je wil dat ze doen. Het is dan haast onmogelijk om nog op een liefdevolle manier te communiceren met je kind.
Als je tijdig voelt dat je geïrriteerd bent, kun je even dat stapje terug doen en een paar keer goed in en uit ademen. Kinderen reageren nou eenmaal beter op een kalme en beheerste ouder dan eentje die oververhit is en vooral veel roept (overigens overkomt ons dit allemaal weleens)
De behoeftes van jezelf erkennen en dit ook voorleven naar je kinderen: “vandaag ben ik erg moe” zorgen ervoor dat je kinderen dit zelf ook leren te voelen en (h)erkennen bij zichzelf. Als ze wat ouder worden, kunnen ze zelfs leren om dit onder woorden te gaan brengen.
Daarnaast is het heel belangrijk om de behoeftes van je kind te erkennen. Wat ik vaak om me heen zie, is dat behoeftes verward worden met de wil. “Mijn kind wil koste wat het kost geen jas aan, ook al is het 4 graden buiten” Dit is een stukje wil van het kind, waarin jij als ouder leiderschap mag nemen. Jij bent de volwassene en de verantwoordelijke richting warmte verzorging van het kind. (Tot 7 jaar kan een kind geen temperatuur inschatten. Het loopt rond met koude voetjes zonder er erg in te hebben)
Een behoefte (eten, aandacht, warmte, slaap en rust bijvoorbeeld) van het kind zien, benoemen en invullen waar het kan zijn 3 belangrijke kernwaardes binnen de opvoeding. Emotie is een behoefte die niet wordt ingevuld. Ook bij jezelf dus.
Waar ik het wilde hebben over ‘positief opvoeden’ kom ik er dus gaandeweg steeds meer achter dat dit eigenlijk helemaal niet bestaat. Of in ieder geval niet zo zwart/wit……
Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat jullie vinden van m’n opgedane inzichten 😉
